Έφυγε πρόσφατα ως «ωραίος Έλλην». Διακριτικός, σεβαστός, πολυγνώστης, στωικός, σοβαρός. Κοντά σ’ όλα συμπαθέστατος κι αξιαγάπητος. Ήταν τόση η ευγενική σιωπή του, που μας ταρακούνησε σαν σεισμός. Τουλάχιστον σ’ όσους τον αντιλήφθηκαν όταν ….κουνούσε. Ξαφνιαστήκαμε γι’ ακόμη ένα λόγο: που τόσοι τον γνώριζαν και απέτιναν -με τον τρόπο τους- φόρο τιμής στον άνθρωπο και επιστήμονα. Ήταν το ίδιο συναίσθημα που αισθανθήκαμε πρόσφατα με την συγκλονιστική εικόνα / βίντεο του συνθέτη Σταύρου Ξαρχάκου στην Σύρο. Εκεί με τα παιδιά- εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες. Να τους συντονίζει και να τους στιγματίζει. Κι αυτούς κι εμάς.
Υπάρχει λοιπόν κι αυτή η Ελλάδα. Υπάρχουν λοιπόν κι αυτοί οι Έλληνες. Που δεν ακούγονται. Που δεν φαίνονται. Που δεν προβάλλονται. Ευτυχώς. Ακόμη και σήμερα εκπλήσσουν τους νεοέλληνες. Αυτοί που νομίζουν αλλιώς την εικόνα της Ελλάδας. Όχι ότι είναι κακό στέκι η πλατεία και τα καφέ. Κακιά είναι η αδράνεια και οπισθοδρόμηση του μυαλού. Έστω του λιγοστού που μας απέμεινε. Αυτό το λιγοστό απομεινάρι, που λες με πάθος και επιμονή αγωνίζεται να φτιάξει και να σμιλεύσει ο κάθε Σιμόπουλος και Ξαρχάκος.
Διάβασα κάπου για τον καθηγητή αστροφυσικής κ. Σιμόπουλο :
«…..Τον Μάιο του τηλεφώνησα. Ήθελα να τον ρωτήσω αν θέλει να συμμετάσχει σε ένα εκπαιδευτικό project. Να μιλήσει για τον χρόνο, τον γαλαξία, τη ζωή στο απέραντο και ταυτόχρονα μικρό σύμπαν που κουβαλά κάθε άνθρωπος μέσα του.
-σας ενοχλώ κ. καθηγητά ;
-όχι καθόλου.
Του εξήγησα τι ήθελα. Τον παρακάλεσα να συμμετέχει. Μου απάντησε :
– Δεσποινίς, λυπάμαι πολύ, αλλά μέχρι το Σεπτέμβρη το πιθανότερο είναι να μη ζω.
Σοκαρίστηκα. Με το ζόρι μην μου φύγουν κάτι ψώνια που κουβαλούσα….
– Λυπάμαι που τ’ ακούω κ. καθηγητά….
-Μην λυπάστε.. ήταν μια όμορφη, εντελώς γεμάτη ζωή χωρίς απωθημένα.
-Δεν ξέρω τι να πω κ. καθηγητά….
-Δεν χρειάζεται να λέμε πάντα κάτι.
Έτρεχαν δάκρυα, πρώτη φορά για κάποιον που δεν έχω δει ποτέ και μιλούσα για πρώτη φορά μαζί του στο τηλέφωνο.
-Μην κλαίτε δεσποινίς, ακούγεστε τόσο νέα. Τρέξτε για τη ζωή σας, την αγάπη, τον έρωτα, τη συντροφικότητα.
-Πώς θα μπορούσα να σας αποχαιρετήσω κ. καθηγητά ;
-Να κυλήσουν ήσυχα οι μέρες που μου απομένουν. Όσες μέρες είναι αυτές….
Η αμεσότητα σε συνδυασμό με την απλότητα είναι τα χαρακτηριστικά των μεγάλων ανθρώπων. Αυτοί που δημιουργούν άμεσα μια συνθήκη επικοινωνίας. Εξαφανίζοντας κάθε ενδοιασμό απ’ τους γύρω ανθρώπους. Όσοι τον έζησαν, τον ακολούθησαν, τον διάβαζαν είπαν ότι μας έκανε οικείο το σύμπαν. Το παρουσίαζε σαν παραμύθι. Σ’ έναν κόσμο με χιλιάδες φωτάκια στον βραδινό ουρανό.
– Φροντίστε κάθε ημέρα να μαθαίνετε κάτι καινούργιο, έλεγε. Κάτι που δεν γνωρίζατε χθες !
Ανοίγοντας το βλέμμα και το μυαλό μας πέρα από τα επίγεια. Να προσπαθούμε να συλλάβομε την απεραντοσύνη και να χωρέσουμε στο μυαλό μας το άπειρο. Και είχε χιούμορ. “Αυτό ήταν όλο παιδιά”, ζήτησε από το παιδί του να αναρτήσει στο προφίλ του μετά το θάνατό του. That’s all folks.
Οι «Αλλιώτικες Προτάσεις» θα υπάρχουν τελικά πάντα στη ζωή μας. Το ίδιο κι οι “Αλλιώτικοι άνθρωποι”. Για να μας υπενθυμίζουν το διαφορετικό. Πέστε το εσείς όπως θέλετε. Ψαγμένο, εναλλακτικό, ποιοτικό, διαφοροποιημένο. Πάντως υπάρχει. Και δεν θέλει έξοδα, κόπο και δυσκολίες για να βρεθούν. Αρκεί να ξεκινήσουμε απ’ το μυαλό μας. Την καθημερινότητα μας. Μια βόλτα ίσως από άλλο δρόμο αυτή τη φορά. Μια σκέψη αλλιώτικη. Για να ψάξουμε να βρούμε την στιγμή. Αυτή που τα ομορφύνει όλα. Χωρίς φτιασίδωμα, αξεσουάρ και παραστάσεις. Ευτυχώς ακόμη υπάρχουν αυτοί που μας καταλαβαίνουν…..