Αντώνη φίλε μου δεν υπάρχει
μεγαλύτερο δώρο από αυτό
της σύντομης ζωής μας..
Η λογική πριτανευσε όχι
ο ενθουσιασμός και έχεις
βγει νικητής. 
Από τα λίγα λόγια που είπε
Ο Αντώνης μόλις κατάφερε
και επέστρεψε από τα 7440
μέτρα ύψος ήταν απόφαση ζωής..
Δυστυχώς 3 συνοδοιπόροι του
άλλων κρατών επέλεξαν να συνεχίσουν..
Και δυστυχώς έχουν χαθεί οριστικά…Π.Π.Ν.
Antonis Sykaris – Greek Alpinist
Αυτές τις ήμερες κατάλαβα γιατί οι αθλητές με γεμάτες εξέδρες αποδίδουν πολλαπλάσια απο ότι οι ίδιοι αθλητές σε άδειες,αυτές τις ημέρες κατάλαβα ότι τη θετική αύρα αυτών που σε σκέφτονται και νοιάζονται για σένα μπορεί να την αισθανθείς όσο μακριά και αν βρίσκεσαι από εκείνους που σου την στέλνουν και τέλος αυτές τις ημέρες κατάλαβα ποσό σπουδαίο, ποσό σημαντικό είναι να σε αγαπούν και ακόμα σπουδαιότερο να σου το δείχνουν, να σου το λένε.
Σας ευχαριστώ που ήσασταν μαζί μου, το
ένιωθα, το καταλάβαινα, ότι ήμασταν όλοι μαζί!
Σας ευχαριστώ πολύ για όλα!!!
Παρακάτω και στα επόμενα 2-3 post θα σας περιγράψω το τι συνέβη από τις 2 Φεβρουαρίου μέχρι σήμερα σε αυτήν την ανεπανάληπτη και αξέχαστη διεθνή αποστολή που είχα την τιμή να συμμετάσχω και που κόστισε την ζωή σε 2 σπουδαίους φίλους και συνορειβάτες μου.
Τον Sergio Mingote απο την Ισπανία ,τον Athana Skatof απο την Βουλγαρία και τους επίσης φίλους μου Μοχάμεντ Αλί Σαντπάρα από το Πακιστάν, Χουάν Πάμπλο Μοχρ από τη Χιλή και Τζον Σνόρι από την Ισλανδία που επίσημα μέχρι σήμερα αγνοούνται!
2 Φεβρουαρίου 2021
45η Ημέρα της αποστολής.
Η αγωνία ήταν στο κατακόρυφο, όλο το προηγούμενο βράδυ σκεφτόμουν την διαδρομή και τις δυσκολίες της. Επιτέλους ξημέρωσε και όλα ήταν έτοιμα για την εκκίνηση. Μίλησα στο δορυφορικό τηλέφωνο με την οικογένεια μου γέμισα με άφθονες ευχές και αισιοδοξία. Μετά το πρωινό ακολούθησαν οι πιο ζεστές αγκαλιές και ευχές από το υπέροχο προσωπικό της κουζίνας, τους Πακιστανούς δηλαδή, -Inshallah -Inshallah άκουγες ενώ σε έσφιγγαν στην αγκαλιά τους -ακολούθησε η καθιερωμένη προσευχή στο πέτρινο αυτοσχέδιο ναό των βουδιστών, ρίξαμε ρύζια στα κεφάλια μας και σταθήκαμε για ένα-δυο λεπτά ευλαβικά κοιτάζοντας την κορυφή του K2 μέσα από το φόντο των πολύχρωμων σημαιών των βουδιστών.
Ξεκίνησα με τον Noel Hanna ,τον Bernhard και τον Peter ,το κοίταγμα στο ρολόι για να υπολογίσουμε το χρόνο που θα μας πάρει για να φθάσουμε στο camp 1 ήταν απαραίτητο. Ένας καλός χρόνος θα ήταν 7.30 -8.00 ώρες γιατί οποίος θα έκανε περισσότερο χρόνο θα έπρεπε να υποχωρήσει στο BC, αφού αυτό θα ήταν ένδειξη ότι δεν είναι σε θέση να προχωρήσει παραπάνω, δεν θα είναι ικανοποιητικά γρήγορος, κινδυνεύει και θα πρέπει να γυρίσει πίσω.
,τον Bernhard 
και τον Peter 
,το κοίταγμα στο ρολόι για να υπολογίσουμε το χρόνο που θα μας πάρει για να φθάσουμε στο camp 1 ήταν απαραίτητο. Ένας καλός χρόνος θα ήταν 7.30 -8.00 ώρες γιατί οποίος θα έκανε περισσότερο χρόνο θα έπρεπε να υποχωρήσει στο BC, αφού αυτό θα ήταν ένδειξη ότι δεν είναι σε θέση να προχωρήσει παραπάνω, δεν θα είναι ικανοποιητικά γρήγορος, κινδυνεύει και θα πρέπει να γυρίσει πίσω. Στην διαδρομή συνάντησα τον Elia τον Καναδό καμεραμάν, μαζί με τον Νεπαλέζο βοηθό του και με τράβηξε αρκετές φωτογραφίες. Φθάνοντας στο ABC μνήμες ,νωπές μνήμες απο το σημείο που κατέληξε ο άτυχος Sergi Mingote, μια μικρή στάση για να πιούμε λίγο τσαι δεν ήταν απλά επιθυμητό αλλά εντελώς απαραίτητο. Ίσως κάποιοι να νομίζουν ότι το κρύο απο μόνο του σε ενοχλεί, κρυώνεις δηλαδή, και αν ντυθείς καλά το θέμα θα λυθεί. Δεν είναι όμως έτσι, το ψύχος σε εξασθενεί σου προκαλεί δίψα και πείνα ώστε άμεσα να χρειάζεσαι να αναπληρώσεις τις θερμίδες που απότομα χάνεις. Ταυτόχρονα όμως, το μεγάλο υψόμετρο σου στέλνει μυνηματα ανορεξίας, όποτε πρέπει να βρεις την δύναμη να επιβάλλεις στο εαυτό σου κάτι να φας, κάτι να πιεις, ακόμα και αν δεν πηγαίνει κάτω.
Είναι, επίσης, δύσκολο γιατί όπως σκαρφαλώνεις πρέπει συνέχεια να βγάζεις το σακίδιο σου να βγάλεις το θερμό σου και να πίνεις ζεστό τσαι. Έτσι, αποφεύγεις να το κάνεις, συνεχώς το αναβάλεις και η κούραση και η εξάντληση αποτυπώνεται άμεσα στο σώμα και το μυαλό σου.
Ο Νόελ όπως αγχωμένο με βλέπει με το χρόνο, μου απαντά: «ξέχνα το περιορισμό του χρόνου Antonio, όσο κάνουμε, μην βιάζεσαι».
Μπήκαμε στα σταθερά σχοινιά, η πλαγιά είχε καλυφθεί απο περισσότερο και σκληρότερο πάγο από την τελευταία ανάβαση μας. Πήγαινα συνεχώς πρώτος. Φθάνοντας στο Japanese camp φάγαμε μισή σοκολάτα και ήπιαμε δυο φλιτζάνια τσαι. Τώρα πήγε πρώτος ο Βέλγος, ο Peter και σύντομα άρχισε να καθυστερεί, έτσι ο Νόελ από την Β.Ιρλανδία (9 φορές Έβερεστ ,Κ2 καλοκαίρι με την 4η φορά αλλά και 18 συνολικά κορφές – προσπάθειες και πετυχημένες -πάνω από τα 8.000m) φώναζε Antonio first ,Antonio first.
Έτσι σε κάποιο ρελέ ξανάπήγα πρώτος και μετά ακολουθούσαν ο Peter με τον Noel και τον Bernhard. Ανέβαινα αρκετά γρήγορα όμως σταδιακά έπεσε η απόδοση μου, ήταν φυσικό, είχαμε 17 περίπου μέρες μακριά από το μεγάλο υψόμετρο και ο εγκλιματισμός είχε αρχίσει να μειώνεται, αντίθετα η όρεξη μας για να φθάσουμε στην κορυφή δεν είχε μειωθεί καθόλου. Έφθασα με αρκετό κόπο στο camp 1, σε 7 ώρες και 55 λεπτά και πίσω, πάντα αλλά πολύ κοντά μου, ο Noel και o Peter. Μέσα στην σκηνή βρήκα την Josette, Ελβετίδα, διεθνης οδηγός βουνού IFMGA η οποία
πάντα σκαρφαλώνει με sherpa όπως κάνουν και οι περισσότεροι διεθνούς φημης ορειβάτες, έχουν μαζί τους Sherpa έναν ή και περισσότερους γιατί βοηθούνται κατά την άνοδο, μοιράζοντας κάποιο βαρος και σε αυτούς και έτσι η συνεργασία μαζί τους τους αυξάνει και τις πιθανότητες επιτυχίας.
Εγώ σε αυτή την αποστολή, ενώ είχα κανονίσει sherpa (κατά απαίτηση της οικογένειας μου) δεν τον είδα καθόλου εκτός από μια ήμερα.
Τα πάντα τα μετέφερα μόνος μου, υπνόσακο, υλικά, κάρι ματ, τρόφιμα, υγραέριο. Η μόνη παροχή που είχα ήταν ότι έβρισκα στημένη σκηνή στο camp 1 και 2 .
Σε αυτή την τελική προσπάθεια θα συναντούσα τον Sherpa μου στο camp 2 και θα με βοηθούσε να μεταφέρουμε κάποια πράγματα μαζί απο το camp 2 στο camp 3 και απο εκεί στην κορυφή.
Έτσι ενώ όλες τις προηγούμενες ημέρες σκαρφάλωνα με τον Ιταλό Mattia, αυτή την φορά είχα κανονίσει να διανυκτερεύσω με την Ελβετίδα
Jossete, η οποία είχε φύγει νύκτα από το BC και έτσι είχε φθάσει νωρίτερα, μαγειρέψαμε απο κοινού και η νύκτα κύλησε. Μαζί μας στην σκηνή, αργότερα, μπήκαν και 2 sherpa και έτσι ήμασταν 4 άτομα σε σκηνή δυο ατόμων.
Κοιμήθηκα με μόνο μια σκέψη: πότε θα φθάσω στην κορυφή το ήθελα παρά πολύ !
Συνεχίζεται..
Στην φωτογραφία αριστερά μου :
Ali Sadpara και δεξιά μου :John Snorri
και δεξιά μου :John Snorri 
Ευχαριστούμε τους καταπληκτικούς χορηγούς μας
Μέγας Χορηγός
Χορηγοί
Optima Bank
La Sportiva Greece
Sportiva@Melissa
Chemix Xoxacos Chemicals
και τους υπέροχους υποστηρικτές μας.
Εταιρεία
Ασφαλιστικών Πρακτόρων Κ2 –Νίκος Κεχαγιάογλου
#worldexplore #mountainlife
https://www.facebook.com/antonissykaris/