Πρωτομαγιά στο Δασύλλιο Πρίνου Θάσου
Με την φωτογραφική μηχανή του Δημητράκη Παπάνθιμου. (1950-1955)
Η αλήθεια είναι ότι πολύ αμυδρά θυμάμαι τον εαυτό μου σαν μικρό παιδί στο Δασύλλιο και μάλιστα Πρωτομαγιά. Τον θυμάμαι βέβαια αργότερα στα χρόνια της δεκαετίας του 1960 όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο αλλά κυρίως τον θυμάμαι εκεί πολύ καλά τα καλοκαίρια.
Οταν βρέθηκε στα χέρια μου το φωτογραφικό αρχείο του θείου μου άρχισαν να ζωντανεύουν οι όποιες μνήμες κρυβόταν στο βάθος του μυαλού μου, τον καιρό που το μόνο που υπήρχε στην περιοχή ήταν ένα μισογκρεμισμένο και καμμένο κτίριο που όπως μου είπαν οι γονείς μου ήταν εκεί από την περίοδο της κατοχής. Φυσικά εκείνα τα χρόνια η περιοχή ήταν ένας βάλτος που όταν έβρεχε αρκετά πλημύρριζε εντελώς και η πρόσβαση από τις Καλύβες ήταν δύσκολη και μόνο από την πλευρά της Σκάλας εκτός από κάποια μονοπάτια που λίγοι τα γνώριζαν και λιγότεροι τα χρησιμοποιούσαν. Αργότερα μετά τον πόλεμο ανοίχτηκαν τα αποστραγγιστικά κανάλια που ξεκινούσαν από την Σκάλα και έφταναν ως το γήπεδο όπως και κάθετα που μάζευαν το νερό που κατέβαινε από τους χίμαρρους που δημιουργούνταν όταν έβρεχε πολύ και οδηγούσαν το νερό στη θάλασσα. Δεν ξέρω πότε δημιουργήθηκε το πευκόφυτο δασύλλιο αλλά στις φωτογραφίες του αρχείου μεταπολεμικά φαίνεται να υπάρχει, μερικά δέντρα ήταν ήδη μεγάλα και πολλά ακόμα φυτεύτηκαν αργότερα προς την πλευρά της βάλτας. Αρκετές φορές αργότερα τμήματα του δάσους κάηκαν από τις συνηθισμένες φωτιές αλλά σε γενικές γραμμές το πράσινο των πεύκων και των κοτσινιών που δενδροποιήθηκαν παραμένουν.
Η μύτη του ακρωτηρίου φαίνεται ότι έχει μετακινηθεί με τα χρόνια και θυμάμαι ότι κάποια χρόνια η θάλασσα σε πολύ δυνατές νοτιές πλημύρριζε το εσωτερικό του ενώ ο φάρος έχει μετακινηθεί κάμποσες φορές προς το εσωτερικό αλλά και ένα βουλγάρικο τσιμεντένιο πολυβολείο, απομεινάρι της κατοχής βρέθηκε μέσα στη θάλασσα κάποια στιγμή πριν το διαλύσουν. Αρκετά από τα πεύκα που ήταν κοντά στη θάλασσα χάθηκαν χρόνο με τον χρόνο, ξεράθηκαν από το θαλασσινό νερό που πλημύριζε τις ρίζες τους και το κάμπινγκ του ΕΟΤ που κατασκευάστηκε τελευταία άλλαξε την μορφή του τοπίου που φαίνεται στις φωτογραφίες της δεκαετίες του 1950. Το βουλγάρικο κτίριο των φωτογραφιών που φαίνεται σε σχετικά καλή κατάσταση έχει μετασκευασθεί και έχει χαθεί μέσα στο κάμπινγκ ενώ σήμερα πλήθος κτιρίων έχει αλλάξει πλήρως την μορφή του δασυλλίου και μόνο το τμήμα μεταξύ δρόμου και θάλασσας διατηρείται σε κάποια μορφή που μοιάζει κάπως με την παλιά χωρίς κτίρια. Η οικοπεδοποίηση που έκανε η τότε Κοινότητα του Πρίνου μαζί με το σχέδιο πόλης της δεκαετίας του 1960 έπαιξαν τον ρόλο τους και σήμερα η περιοχή σφύζει από τουρίστες, κάτι τελείως άγνωστο τα χρόνια των φωτογραφιών.
Η γιορτινή μέρα απαιτούσε το μεταφερόμενο καφενείο με τον πάγκο του, τα τραπεζάκια και τις καρέκλες του αν και οι περισσότεροι κάτοικοι προτιμούσαν τις παρέες φίλων γειτόνων και συγγενών στρωματσάδα και έφερναν μαζί τους το φαγητό και το ποτό μαζί με τα μουσικά όργανα της παρέας που ήταν κυρίως το μπουζούκι, η κιθάρα και το ακορντεόν. Το νερό ερχόταν σε λαγήνι και το κρασί ή το ούζο σε τραμιτζάνες γυάλινες με επένδυση από πλεκτή λιγαριά για προφύλαξη ενώ τα φαγητά σε συφερτάσια τα κουβαλούσαν με σακκλέρες και τορβάδες αλλά και πλεκτά καλάθια μικρά και μεγάλα. Η μεταφορά από τις Καλύβες γινόταν είτε με γαϊδούρια και μουλάρια, σπάνια τα κάρα που έσερναν τα βόδια, αρκετά ποδήλατα και κάποια φορτηγά με πιό γνωστή την Λουλούκα του Βεγίνα αλλά και το τζιπάκι του Μητσέκου.
Χαρακτηριστικές είναι οι φωτογραφίες τόσο των συντροφιών γύρω από το υπαίθριο γεύμα στρωματσάδα όσο και εκείνες των νεαρών με τα ποδήλατα, τις κούνιες, τη βόλτα στη ακροθαλασσιά αλλά και στα τραπεζάκια του καφενείου τόσο σε μικρές οικογενειακές ή φιλικές παρέες όσο ακόμα και …προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Απολαύστε ορισμένες φωτογραφίες μιας άλλης αξέχαστης εποχής !
Επιμέλεια :Παύλου Π.Νούνη
https://georgekyranastasis.blogspot.com